Περιμένοντας το 2009

Άνδρος

Σέριφος

Ξέρω εγώ...(2)

...Η χθεσινή μανία του αέρα κόπασε.Μια τρεμάμενη αύρα με τύλιξε καθώς άνοιξα το
παράθυρο.Τα ρούχα στέγνωσαν.Η θάλασσα με καλημέρισε ελαφρώς ταραγμένη.Της απάντησα ολότελα ήρεμη κι ευχαριστημένη.Κοιμήθηκα όμορφα και ξύπνησα με αισιο
δοξία.Απόλαυσα τον πρωινό καφέ και αρκετά τσιγάρα.Πρώτη μέρα στο σχολείο σε
κάποιο χωριό της Κρήτης.
Έφτασα στο σχολείο και δεν έκανα τίποτε.Ευτυχώς υπήρχαν αρκετές ''πρόθυμες'' που
θεωρούσαν τον εαυτό τους ειδήμονα σε όλα κι ανέλαβαν με ιδιαίτερο ζήλο να διεκ
περαιώσουν το άχαρο γραφειοκρατικό τους έργο!Πάντα τις πρώτες μέρες δημιουργώ
αμφιλεγόμενες εντυπώσεις!Πίνοντας το δεύτερο καφέ περιεργαζόμουν το νέο εργασια
κό μου περιβάλλον.Σκεπτόμουν πώς μπορεί να αφιονιστεί ο υπάλληλος!Έτσι συνεχίζει
και ενισχύεται ένα στείρο σύστημα που εκπροσωπείται από μίζερους και δειλούς εκπαι
δευτικούς που παράγει ευνουχισμένα άτομα.
Τα ευνουχίζουμε γιατί είναι η μόνη δυνατότητα εξουσίας στα τόσα δεινά που μας
κατατρέχουν.Η εύκολη λεία που έμμεσα δέχεται τα βίτσια και τα ανικανοποίητα
της ανύπαρκτης προσωπικότητάς μας.
Βέβαια υπάρχουν και οι αγνοί ιεραπόστολοι που έχουν επίγνωση του ρόλου τους
και θέλουν να επικοινωνούν με τα παιδιά,να τους μεταδώσουν γνώσεις,ζωή,να μοι
ραστούν όνειρα,να απογειωθούν...
Πώς;Σ ένα αποστειρωμένο αυστηρώς καθορισμένο περιβάλλον με άγονες μεθόδους
και αρχές;
Ανοίξτε τα παράθυρα να μπει φως και ήλιος,ένας δυνατός αέρας να σκορπίσει
τη σκόνη και τη μούχλα.Αρκεστείτε στις συνδικαλιστικές φόρμες του δημοκρατικού
καθεστώτος για να εκτονώνετε τις αντιδικίες σας-τις κατ ουσίαν κομματικές
και κατ εικόνα εκπαιδευτικές.Χτυπείστε στον ώμο φιλικά το σύντροφο Μανώλη
και χλευάστε τη χοντρή Χαρούλα που πήρε το λόγο στη συνέλευση.Τι να πεις
γι αυτή;Χοντρή,άχαρη,γυναίκα και Ρηγού!Έχει χάσει όλα τα παιχνίδια!
Τι να πεις και για την '' άχρωμη''συνάδελφο που βράζει εσωτερικά και παίρνει
το λόγο,χωρίς ν ανήκει σε χρωματιστές φατρίες;Ξαφνιάζεσαι από την αμηχανία
των χεριών της,δεν ξέρει τι να τα κάνει,πού να σταθεί...Με φλογερό βλέμμα
σταματά στο πλήθος και μιλά απλά,αλλά με πάθος για την καρδιά του προ
βλήματος.Διαφορετικά λόγια που τελικά επιβάλλουν τη σιωπή και την προσοχή
των Ιουδαίων.Αποσπά το χειροκρότημα για το εγχείρημα και τη διαφορε
τικότητα,δημιουργεί εντυπώσεις και θέμα για τα κατοπινά πηγαδάκια που
θα στηθούν στο τέλος της συνεύρεσης...

Στον Μ.

Κάτι θέλω να σου πω,αλλά δε συγκροτείται με λόγο εύκολα.Κι αυτό,γιατί προσπαθώ
να επενδύσω μνήμη και παρόν σε κουβεντούλες αποχρωματισμένες από εκρηκτικότητα
ή αναστολή.Το σίγουρο είναι πως με κατακλύζει έντονος συναισθηματισμός απέναντί σου,
όμως μια επιθυμία αλλόκοτη-μεταξύ του να θέλω να σου πω ό,τι μου συμβαίνει
και μετά να κάνω έρωτα μαζί σου αχόρταγα και λυσσασμένα ή να σε δω
μόνο να κάθεσαι δίπλα μου και να μου λες μικρές φρασούλες- με οδηγεί στο γράμμα
αυτό που μπορούσα να το αναβάλλω,αλλά δεν ήθελα.
Αν και τώρα στις ερωτικές μου φαντασιώσεις πρωταγωνιστεί κάποιος άλλος,θα ήθελα
να έρθεις εδώ για μια μέρα μόνο να σε σεργιανίσω στα σοκάκια,να σε πάω στη θάλασσα
που αγαπάς.Με ένα φεγγάρι και χιλιάδες αστέρια από πάνω μου και το βλέμμα σου
καρφωμένο στο δικό μου καθώς θα προσπαθώ να σε ανακαλύψω ανάμεσα στις δεκάδες
περιέργειες που έχω.
Υποθέτω την απορία στο πρόσωπό σου και φαντάζομαι την αποστροφή στην πρόκληση,
αλλά αδιαφορώ.Μου χρωστάς εξάλλου πολλούς έρωτες,όπου εγώ δεν θα υπακούω μόνο,αλλά θα ενεργώ.Δέξου την πρόσκληση από ένα πλάσμα που θέλει να δοθεί
ολόκληρο,άφοβα και χωρίς αναστολές.Σε περιμένω.

Ξέρεις εσύ...(2)

Καλημέρα μωρό μου!Σε φιλώ γλυκά στα ζεστά σου χείλη κι απλώνω τα χέρια μου...
Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε και μικρά χορευτικά βήματα,έστω κι αν δηλώνεις
μη χορευτής.Έξω ο χειμώνας έστειλε τους προπομπούς του.Τι σκέφτεσαι;Ή μάλλον
έχω καιρό να σε βασανίσω με αυτήν την τυπικά επαναλαμβανόμενη ερώτηση,την
τόσο βασανιστικά χρήσιμη για μένα!Μη χαμογελάς.Ξέρεις πού είμαστε;
Σε μια ακρογιαλιά:πανσέληνος,το κύμα αγριεμένο.Κάπου μακριά φώτα και θόρυβος.
Απαλές νότες ή απόηχος κιθάρας.Μια φωτιά σιγοκαίει.Με το καβαλέτο σου περιμένεις.
Και ξαφνικά γίνεται.Μια οπτασία ντυμένη στ άσπρα περνά με ένα ατίθασο άλογο.
Συνεπαίρνεσαι και σκέφτεσαι :να την φυλακίσεις ζωγραφίζοντάς την,να την ακολουθή
σεις κι ίσως την καταλάβεις καλύτερα ή ακόμη και τα ίχνη από τις οπλές του αλόγου
της είναι ένα θέμα που έχει τη γεύση και το όνειρό της;Καλό δρόμο!

Ξέρω εγώ...(1)

Πόνος,φόβος,αγωνία,λαχτάρα για ζωή,ζεστασιά,έρωτα.
Διάθεση φυγής από όλα τα συμβατά όρια που γεννούν
ασύμβατες τροχιές.
Λίγο ακόμη και βγαίνουμε!
Μήπως όμως έχω χάσει αυτό που θεωρώ άξονα περιστροφής,
πηγή πάθους και παθημάτων;
Έξοδο λοιπόν προς κάποιο ξέφωτο;
Μένει ο γολγοθάς της στέρησης και της θλίψης.
Υπάρχουν άραγε ενδείξεις και σημάδια που πρέπει να προσέξω;
Φοβάμαι να πάρω αποφάσεις κι αναβάλλω;
Παίρνει αναβολή η ζωή;

Babe

Over the hill

Ξέρεις εσύ...(1)

Eίμαι κιόλας δυο μέρες μόνη μου στο καταφύγιό μας.Για σήμερα εγκατέλειψε ο ήλιος το Ρέθυμνο.Ψιλή βροχή,συννεφιά κι ελαφρύ λίκνισμα των σκαφών στο λιμάνι.
Στο σπίτι με υποδέχτηκε η ανάμεικτη μυρωδιά αρώματος και κουζίνας.Το τραπέζι σοβαρό κι επιβλητικό κράτησε τη φόρμα του,ο καθρέπτης ελαφρώς σκονισμένος
ξανανέβηκε στο καβαλέτο για να εποπτεύει το χώρο και να φιλοξενεί αναγνωριστικά βλέμματα.
Λίγο δύσκολο να συνηθίσω τη νέα μοναχική πραγματικότητα.Μου λείπει η φωνή σου,τα χέρια σου,η ζεστασιά που μοναδικά αναδίδει η ύπαρξή σου.Έχω όμως την
αίσθηση ότι είσαι δίπλα μου,περπατάμε,γυρνάμε στους στενούς διαδρόμους του σπιτιού.Μέχρι και διάλογο άνοιξα σήμερα μαζί σου.
Περισσότερο ερωτευμένη και δεμένη όχι μόνο με το μυαλό σου,αλλά και με το σώμα σου.Κουρασμένη κάπως από τα δρώμενα αλλά με νέες προτάσεις και σχέδια.
Παρά τα μικρά ραγίσματα ανυπομονώ να γυρίσω σελίδα.Δεν με απασχολεί η νοσηρότητα πεζών ανθρώπων.Άλλωστε σε περιμένω γεμάτη εκπλήξεις κι όμορφα όνειρα
ενταγμένα σε μια θελκτική κι ανήσυχη πραγματικότητα.
Θα τρίψω τις σκουριές,θα διώξω τη σκόνη και τις σκιές,θα καπνίσω κάνοντας ανάπαυλα,θα ρεμβάσω,θα πλαγιάσω μαζί σου,θα συνεχίσω να είμαι απαιτητική,θα γίνω
όμορφη,δεμένη με ενδιαφέροντα πρόσωπα.Σχέδια πολλά και μια σχεδία σχεδίων που θα τ αρμενίσει σε πλατιές θάλασσες...
Η βροχή δυνάμωσε.Καπνίζω και σ αγαπώ.Πού ν αλωνίζεις;Στο ΚΑΡΜΑ μάλλον για ποτό.Απόλαυσε μωρό μου τις στιγμές έτσι που μόνο εσύ ξέρεις να γεύεσαι.
Καληνύκτα μάτια μου...

Θέλω να σε δω

Holiday

Τι σου κανα και πίνεις

Άστρα μη με μαλώνετε

Να μ αγαπάς

Στην Κ.

Κάποτε θάρθουν

Πού να γυρίζεις

Μου πες θα φύγω

Πάντα φοβόμουν τις γωνίες των δρόμων

Ήθελα να γνωρίσω τους φίλους που παίζαμε τα βράδια, με βροχή,

όταν κανένας δεν ήθελε να παίξει,

πάντα φοβόμουν τις γωνίες των δρόμων,πιο πολύ γιατί ήξερα ότι τίποτα δε θα συμβεί

στρίβοντας.

Οι πόλεις είναι γεμάτες γωνίες

γεμάτες παιγνίδι.

Δεν μπορώ να βγω με τη βροχή.

Ίσως αύριο

το απόγευμα

θα είμαι εκεί στην ώρα που είπαμε.

Θα τρέξω πιο γρήγορα απ όσο μπορώ,

πάντα τρέχεις, όταν βρέχει!

Δε σ ακούω,

είναι δυνατός ο θόρυβος της βροχής.

Μίλα λίγο πιο δυνατά!

Είμαι κοντά,έρχομαι,

σχεδόν ήρθα.

Ήρθα να παίξουμε...

Πού είσαι?

Βαρέθηκες να περιμένεις;

Βαρέθηκα να τρέχω...

ΕΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Ω! οι ωραίες μέρες!! Mε τις γάτες να γυροφέρνουν στη διπλανή αυλή το μεσημέρι
και το απόγευμα της ίδιαs μέρας, οι ίδιοι άνθρωποι να επιστρέφουν κουρασμένοι
από τη γενναιότητα.
Άφησα πολλές φορές,αυτήν τη μανία να με κυριεύσει με το πάθος του χειμωνιάτικου κρύου,
που ξέρει από καλοκαίρι.
Δεν ξέραμε τότε ότι ο δυνατός βοριάς έπαιζε λίγα μέτρα πιο κει με τον ήλιο του πρωινού το ίδιο παιγνίδι μ εμάς,
κρύφτηκα για να με βρεις,
έπρεπε να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς
και να σκοντάψεις πάνω στις πέτρες.
Όσο να δεις τη σκιά που κρυβόταν πίσω από ένα λεπτό πεύκο
μέσα στο κρύο,
οι φωνές ήταν πιο δυνατές ή ο ήχος του κρύου;
Δύσκολα πια μπορώ να θυμηθώ!
Ένα άσπρο μαντίλι που σκάλωσε πάνω στο σπασμένο κλαρί του δέντρου
λίγα βήματα πιο πέρα
άφησε μια πικρή γεύση
στο παιδί που έπαιζε εκεί
λίγα μέτρα πιο κάτω.

Δώρο στη Λίλα

Καρώ παντόφλες ...χωρίς σχόλια...Για χειμωνιάτικες σπιτίσιες περιθωριοποιήσεις σε στενές
επαφές μόνο.''Είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια,γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει
πανιά'' κι οι καιρικές συνθήκες ευνοούν.Το σπίτι σου μάτι στο θαλασσινό ορίζοντα.''Το πέλαγο σμίγει σε μια βουνοσειρά.Ζερβά μας (ο βοριάς)φυσά και μας τρελαίνει.Αυτός ο
αγέρας που γυμνώνει τα κόκκαλα απ τη σάρκα''.Πάντα Σεφέρης.
Χαίρομαι που πάνε όλα καλά.Και λέω δόξα στον άνθρωπο που μπορεί,δόξα στη γαλήνη,
την '' εντός μας'' ειρήνη που ακολουθεί μετά τη φουρτούνα.

Παρελθόν

Κάποια αόριστη δυσφορία...
Το μάτι τεντώνει από την αγρύπνια,
αλλά νιώθω τη γλυκιά παράλυση να τριγυρνά μέσα μου,
κάτι την εμποδίζει να ξεχυθεί.

Πόσο υπέροχα βαλμένα τα έπιπλα,
με τι γούστο!
Μια κρύα διαφάνεια τα χωρίζει από τη ζεστασιά μου.
Μαζί κρυώνω κι εγώ...
Ξένος μέσα στη φωλιά μου.

Ένα γέλιο τρυπώνει από τ αυτιά στον εγκέφαλό μου,
δυο κερασένια χείλη άνοιξαν,
το πρόσωπό μου σκεπασμένο από τις μαύρες μπούκλες της...


Το ταβάνι έχει κατέβει...
Γλύκα γεμάτος ο αέρας.
Τα βλέφαρά μου ήρεμα κλείνουν.


Είναι όνειρο...Και τι μ αυτό;
Είμαι ευτυχισμένος τελικά!
Αύριο ξέρω πως θα γίνει πραγματικότητα...

Ο διαβάτης

Ορισμένες ''πόρτες'' κλείνουν μόνες τους,γιατί βιώνουν αρκετές αντιπαλότητες και δεν
αρκεί η υπερβολική επιθυμία να εξαγνίσει τις πράξεις, που πηγάζουν από έναν περίπλοκο
και ευμετάβλητο εσωτερικό κόσμο.
Συχνά παρατήρησα την περίπτωση του ''διαβάτη'' και τις περιηγήσεις του.Εντόπιζα την
όρεξη για φυγές από την υποκρισία και την αδιαφορία της καθημερινότητας,την από
καιρό συμφωνημένη τακτική ζωής,το κενό βλέμμα και την επανάληψη της φθοράς.
Στοιχεία ευδιάκριτα στον καθένα μας.Ο δρόμος επιλέγεται προσωπικά και μεμονωμένα
χαράζει την πορεία του,διαβάτης και ''ένοικος''.
Ο διαβάτης λοιπόν που ξεκίνησε την περιπλάνησή του, μόνιμα βρίσκεται έκθετος στα
μάτια των ενοίκων,ακούει τις κρίσεις,τα σχόλια,νιώθει την ειρωνεία...
Είναι βέβαιος ότι θα γίνει αντικείμενο όρασης από τα φωτισμένα παράθυρα.Το αντέχει
και δεν τον απασχολεί.Άλλωστε προτιμά το βρεγμένο λιθόστρωτο από την προστατευμένη και ανιαρή ζεστασιά.
Ο ένοικος μπορεί να βιώνει τη δική του διαφοροποίηση, έστω κι αν διάλεξε έναν ορι
σμένο χώρο.Δε σημαίνει ότι είναι ο συντηρητικός κι ανεγκέφαλος.Ούτε ο διαβάτης
το πρότυπο ζωής κι ο ιδεολόγος.Ανησυχίες διάχυτες εκφρασμένες απλώς αλλιώτικα.
Συχνά ανταλλάσσουν προσκλήσεις''ένοικος'' και ''διαβάτης'':να γνωριστούν,να περάσουν
ευχάριστα την ώρα τους,να δημιουργήσουν,να ανταλλάξουν πυρά,να γελάσουν και
να εκνευριστούν, να υπερασπιστούν τα όνειρά τους,να εφησυχάσουν τη συνείδησή
τους ή να ανταλλάξουν ακόμη και στρατόπεδα.Καλό δρόμο...

Νέες σκέψεις,νέες πόλεις

14 Δεκεμβρίου 2008

Σε μια πόλη που χάνει ύπουλα κι ανεξέλεγκτα το ανθρώπινο πρόσωπό της,
δεν μπορεί παρά και οι κάτοικοί της να φέρουν τη σφραγίδα της κόπωσης και
της θλιμμένης ματιάς.
Η επανάληψη και η χωρίς φαντασία κατασκευή χώρων με τις φτηνές υποσχέσεις
για ανάταση του πνεύματος και καταφύγιο της απόγνωσης, δεν πείθουν.
Νέες λύσεις δυναμικές κι ανθρώπινες με ελεύθερους ορίζοντες μπορούν ν ανακου
φίσουν το αδιάφορο βλέμμα και να διώξουν το λήθαργο της σιωπής.

Ζακλίν

Στη Λίλα που λέει πως φορά λιλά μα αγαπά τα μαύρα, ένας ''άνεμος'' που τελευταία
τα βάφει όλα μαύρα(κι υπόσχεση να είναι η τελευταία μαυρίλα που περνάς από μένα).
Πολλά συγγνώμη και αίτηση επιείκειας(γιατί σ αγαπώ).

Σκέψεις της Adela

Νοέμβριος,2008

Και περιστρεφόμαστε,αργά,νωχελικά σ έναν κύκλο που δεν έχει διαφυγή.
Σκυθρωποί διαβάτες του πουθενά.
Τα μηνίγγια χτυπούν άρρυθμα, η ένταση στο κόκκινο και η ψυχή δεν αντέχει,
θέλει να σπάσει τα δεσμά των συναισθημάτων, να δραπετεύσει στον κόσμο του
ονείρου, στη λύτρωση, εκεί όπου θα φωτίζεται με χίλια χρώματα και θα ακτινοβολεί
αυτή τη λάμψη σαν αυτόφωτος πλανήτης!

Στη Λίλα

Πριν από εννέα χρόνια σού έγραψα...

Στη Λίλα

Στο λυκόφως της ημέρας και του αιώνα,

ευτύχησα να μοιραστώ πολύ ζεστές, ανθρώπινες στιγμές

σ' ένα ιδανικά όμορφο χώρο, μαζί σου.

Αλήθεια, πώς μπορείς ακόμη να με κάνεις

να νοιώθω..., με τον τρόπο σου, σημαντικός ;

Βγαίνοντας από την αφάνεια, ξεχωρίζοντας από το πλήθος !

Δυστυχώς το δείγμα ευγνωμοσύνης

που προσπαθώ να σχεδιάσω, όντας δίπλα σου,

τόσο φτωχό και ανάξιο των αισθημάτων μου...

Ας μου επιτραπεί και μιά προσωπική παρατήρηση

Αγάπης.

Ας αποφασίσεις κάποια στιγμή να εμπιστευθείς

και τις δικές σου δυνατότητες

και να τις αξιολογήσεις το ίδιο,

όπως κάποιων που έχεις κοντά σου.

Είναι η ευχή μου γιά ΄σένα, σήμερα.

Αθήνα 29 - 10 - 1999

ΧΡΗΣΤΟΣ Γ. ΚΑΛΥΒΑΣ

Αμοργός μέρος3ο "Christian ceremonies"

Αμοργός μέρος 2ο

Αμοργός μέρος 1ο "το ταξίδι"

California Dreaming - Sungha Jung

Να επιστρέφεις

Να επιστρέφεις

Να επιστρέφεις την ώρα που κουρνιάζει το φως του ήλιου
κι η κάψα της μέρας γαληνεύει...

Να επιστρέφεις την ώρα που δειλά θαμποφέγγει το φως των άστρων.
Την ώρα του δειλινού οι μάσκες πέφτουν κι ο νους αφηνιασμένος
οξύνει τις εικόνες που χάθηκαν,
τις επιθυμίες που αναγκαστικά καταλάγιασαν.

Να επιστρέφεις,αγαπημένε, όταν τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ντροπιασμένα
σε καλούν στο δικό τους χορό.
Δειλά θα σου πιάσω το χέρι και θ αφήσω το πάθος να μας οδηγήσει σ έναν κόσμο
που το όνειρο αποχρωματίζει τις σκιές και τους άσχημους εφιάλτες της αβεβαιότητας.

Να επιστρέφεις , όταν το σώμα απεγνωσμένα σε καλεί και τα κάγκελα δεν αρκούν
να φυλακίσουν τον πόθο!

Lila.athens

Από τον Ηλία Α. (Ρέθυμνο,1992)

Οι Καθρέφτες της Νύχτας

Είμαι εγώ...Είμαι εγώ...

Μανιφέστο Ζωής (Γ)

Ο Περιπατητής

The way to Lakoi

Βαραίνει αυτό το βιβλίο στα χέρια του αναγνώστη
μέσα στην κάψα του Αυγούστου
και η καρδιά χτυπά περίεργα και ασυνήθιστα,
έτσι όπως χτυπούν πάντα οι καρδιές στη Μεσόγειο.
Αλλά δεν το ξέρει και ανησυχεί
σαν το σκύλο που κουνά την ουρά του,γιατί δεν ξέρει
τι θα γίνει τη νύχτα.
Αυτή τη νύχτα που κατεβαίνει το φεγγάρι στην αυλή και πιάνει κουβέντα με τα γεράνια.
Σφαγείο της ψυχής το μεσογειακό φως
ανεβαίνοντας στους Λάκους.
The way to Lakoi!
Όλα είναι μεγάλα κι η ψυχή μεγαλώνει για να ζήσει;
Είναι δύσκολη η επιστροφή,όταν ανεβαίνεις το δρόμο
παρέα με ένα τεράστιο φεγγάρι που χαμογελά!
.

lumiere et compagnie

ΠΑΡΟΣ

Από τη Μαρία

Σ ευχαριστώ Μαράκι!Να ξέρεις ότι δεν φοβάμαι και έχω συλλέξει αρκετή λιακάδα στις καλοκαιρινές περιηγήσεις μου.Άλλωστε είσαι κι εσύ παρθενάκι κι έχεις τους ίδιους κώδικες.Επιπλέον,''το πουλμανάκι της χαράς ''σου θα είναι πάντα διαθέσιμο για τρελές εξορμήσεις!Καλά μας ταξίδια!Καλώς ήρθες !!

Lila-corfu-cyclades-crete

"Πάμε ξανά στα θαύματα" Μιχάλης Γκανάς

Πάμε ξανά στα θαύματα


Θα 'ρθω να σε πάρω μια βραδιά με φεγγαράκι
στους δρόμους τα φανάρια ανοιχτά για την αγάπη.
Πράσινα φανάρια στη σειρά
και στους καθρέφτες δυο φεγγάρια.

Πάμε ξανά στα θαύματα όπως μια φορά.
Κι αν δεν μας αφήσει η αγάπη στα μισά
Αίγινα θα πιάσουμε και Σύρα κι Ικαριά,
λύσε τα σχοινιά.
Ασημένιο μονοπάτι στην πλώρη μου
το φεγγάρι στα νερά,
καλοτάξιδο κορμάκι, βαπόρι μου,
πήγαινέ μας στ' ανοιχτά.

Όνειρο θα γίνω και θα 'ρθω να σε κοιμίσω
και όσα ονειρευτήκαμε μαζί να σου θυμίσω.
Όνειρα που κάναμε κι οι δυο
πάνω στο ίδιο μαξιλάρι.

Σωμα βαθυ σαν προσευχή
Μου ‘λειψες πολύ.

Κι αν δεν μας αφήσει η αγάπη στα μισά…

Ο Δαρείος (πέθανε 7 χρονών το 1997)

ΕΡΗΜΗΝ

[ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΡΗΜΗΝ ΜΑΣ]


Τα χαμόγελα που δεν προλαβαίνουν να βρουν το δρόμο τους.
Τα συναισθήματα που εγκλωβίζονται σε αδύναμες υπάρξεις και ντρέπονται να χορέψουν το χορό τους.
Τα δάκρυα που παγώνουν,ενώ θέλουν να ξεχυθούν σαν χείμαρροι.
Τα κορμιά που δεν συναντιούνται από φόβο και δειλία ή γιατί οι χτύποι της καρδιάς μονώνονται με μεμβράνες αξιοπρέπειας και ανίσχυρης επιχειρηματολογίας.
Τις σκέψεις που αιχμαλωτίζονται στην καθημερινότητα και αλλοιώνονται,
εκφυλίζονται,αποδυναμώνονται.
Τα βήματα που ξεκινούν με θάρρος και στην πορεία μπερδεύονται,χλωμιάζουν καταλήγοντας
σε μια ''μισοσβησμένη επανάσταση''.
Τα όνειρα που πολιορκούν τις νύχτες και κυνηγημένα την αυγή κρύβονται πρόχειρα για να έρθουν πάλι το επόμενο βράδυ ως πολυτέλεια συντήρησης ή παράθυρο διαφυγής.
Τις βροχές που δεν απολαύσαμε,προστατευμένοι στα σπίτια μας πίσω από το τζάμι θεατές και
ανασφαλείς.
Τα καλοκαίρια που τα διαλύουμε σε προγραμματισμένες αποδράσεις,γιατί φοβόμαστε να
αφεθούμε στον καυτό ήλιο και στο απρόοπτο.Η ''ομπρέλα''απαραίτητη για την προστασία μας.
Τη θάλασσα,που όσο και να διασχίζουμε τις υδάτινες σάρκες της,δεν γαληνεύουμε και δεν την
χορταίνουμε.
Τους δαίμονες που κατασκεύσαμε για να μας συντροφεύουν,ενισχύοντας τη μοναξιά μας και
για να αυτομαστιγωνόμαστε ζώντας το κατασκευασμένο δράμα μας.
Τις νύχτες που μας έλκουν, γιατί ξεχύνεται αχαλίνωτος ο καταπιεσμένος εαυτός μας ή γίνονται τόπος μαρτυρίου και προσμονής.
Τις φοβίες που πληθαίνουν και κλειδώνουν τις αυθόρμητες αντιδράσεις, παγώνοντας την
ανεμελιά και τη δημιουργία.
Τα ποτά που προσωρινά διαλύουν τις αναστολές μας, αλλά δεν είναι ικανά να ξεκαθαρίσουν
τις ομίχλες μας.
Τις Ερινύες για όλα όσα δεν είπαμε,δεν πράξαμε,δεν απολαύσαμε,δεν αποπειραθήκαμε.
Τη ζωή που σχεδόν πάντα είναι αλλού...

Lila.athens